Epilog

Shikamaru wracając z cmentarza nie poszedł w kierunku wioski, tylko odwrotnym, w pobliże bram wyjazdowych z miasta. Zakładał, że jeśli wróci do kwatery ktoś go będzie nękał swoją obecnością, wciągał w rozmowę - a to było ostatnie, na co miał teraz ochotę.

To, co powiedział Gaarze – że Temari zdradziła mu, że wiedzieli o kłamstwie, nie było do końca prawdą. Przede wszystkim, Shikamaru nie sądził, że od razu zorientowali się, że propozycja sojuszu ze strony Konohy jest nieszczera. Po drugie, chociaż wydawało mu się, iż Temari orientuje się w sytuacji, w ciągu tych kilku miesięcy, które spędzili później razem, nie zapytał jej o to. Z jakiegoś powodu nie wygarnęła mu oszustwa. Wydawało mu się, że postanowiła go ukarać w dotkliwy sposób – dlatego po misji w Kiri nie kontaktowała się z nim. Może uważała go za oszusta.

Trudno było jednak podejrzewać, że Gaara skłamał, żeby poprawić mu samopoczucie. A więc Temari mimo tego, co mu powiedziała – że jej noga w wiosce Liścia nigdy nie postanie, chyba że na zgliszczach – chciała tam przyjechać. Ale czy chciała tam przyjechać do niego? Nie dała mu na to żadnych nadziei. Już jej o to nie zapyta.

Nigdy do końca nie rozumiał tej dziewczyny, ale może to go w niej najbardziej pociągało.

***

- Szybciej, musisz się bardziej wysilić.

Dobrze, że natura dała mu niemal nieograniczoną cierpliwość. Inaczej Temari w końcu by się doigrała.

- 997, 998, 999 – Shikamaru liczył na głos, ile pompek wykonał; przez to było trochę trudniej, ale mniej zwracał uwage na irytujące uwagi, które kunoichi bez przerwy wygłaszała pod jego adresem. Siedziała metr dalej na trawie i piłowała paznokcie.

Od dnia, w którym obiecała mu, że odpowie za arogancję wioski, nie dawała mu spokoju. Teraz miała dodatkowe usprawiedliwienie, bo na dniach miała się rozpocząć wojna z Kiri i trzeba było ciężko trenować. Zanosiło się na to, że będą walczyć wśród mokradeł na terenie wroga. Shikamaru już wolał to niż dalszy pobyt w wiosce Piasku. Z tytułu dopilnowania realizacji postanowień sojuszu siedział w Sunie już ponad miesiąc, a Temari wyżywała się na nim organizując codzienne treningi.

Tak właściwie sam się na to zgodził, twierdząc butnie, że przyjmie na siebie rolę kozła ofiarnego, ale nie sądził, że Temari ma na myśli wyczerpujące ćwiczenia fizyczne – a przynajmniej nie tego rodzaju. Tymczasem zaczynał myśleć, że dziewczyna zamierza go zabić.

- Tysiąc – wydyszał i padł plackiem na ziemię. Chciał jej powiedzieć, co o tym myśli – prześladowała go już czwartą godzinę, co stanowiło rekord – ale nie miał na to siły.

Spojrzał na rozgwieżdżone niebo. Dookoła było cicho, plac treningowy był pusty. Uznał, że może, tak jak tu leży, pójść spać i będzie spał tak do rana. Nie ma mowy, żeby się jeszcze gdziekolwiek stąd ruszył.

Ledwie zamknął oczy, usłyszał świst powietrza z prawej strony. Błyskawicznie przewrócił się z pleców na brzuch. Temari wbiła sztylet w ziemię, w miejscu, w którym przed chwilą było jego ramię.

- Cholera – warknął. – Nie mam ochoty na takie zabawy.

Nie podejrzewał, że zamierzała go zabić, ale…

Zerwał się na równe nogi. Temari też wstała, uśmiechając się przekornie. Spojrzał na nią z wściekłością.

- Wystraszyłeś się trochę? – spytała.

Shikamaru posłał jej chłodne spojrzenie. Na tyle chłodne, na ile potrafił, chyba ze słabym wynikiem.

- Nie – warknął. – Co ty wyprawiasz?

Temari wyjęła z torebeczki przy pasku kunai.

- Zastanawiałam się, czy pokonam cię w walce wręcz.

- Dlatego karzesz mi biegać dookoła wioski i robić pompki? – odparł Shikamaru. Prowadzenie rozbudowanej rozmowy było w tych warunkach dość trudne, wciąż dyszał ciężko. Dziewczyna odpoczywała i teraz jest cwana.

Temari wzruszyła ramionami.

- To uczciwe. Walczę tylko na dystans, jestem słabsza…

Shikamaru nie pozwolił jej dokończyć. Chce walczyć, proszę bardzo. Ktoś wreszcie powinien dać przemądrzałej dziewczynce lekcję.

Decydując się nie korzystać na razie z żadnej broni, po prostu wytrącił jej kunai z ręki, drugą złapał za przedramię i podciął jej nogę. Jednak nie chciał, żeby się przewróciła na bitą ziemię bez żadnego amortyzatora.

Jej ciało wygięło się w zgrabny łuk, Shikamaru przytrzymał ją nad ziemią podkładając rękę pod plecy. Po błysku w jej oku poznał, że planuje coś złośliwego. Z całej siły nadepnęła mu na stopę. Shikamaru syknął, stracił równowagę i oboje potoczyli się po trawie.

Przetoczył się na plecy. Temari leżała na nim, ale chyba nie myślała o tym, żeby wstać i wyzwolić go spod swego ciężaru.

- Jesteś zmęczony, z refleksem słabo – wydyszała, patrząc na niego z odległości kilku centymetrów. – Na pewno wygram.
Chwilę wcześniej był zirytowany jej szczeniackim zachowaniem, ale teraz przestało to mieć znaczenie. Pierwszy raz była aż tak blisko. Wciąż go prowokowała, zachęcając, by się do niej zbliżył, a potem odpychając go. Bawiła się z nim w mało subtelną gierkę. 

Nie zastanawiając się, pocałował ją. Zakładał, że go odepchnie, ale w tej chwili nie miało to dla niego znaczenia. Zasmakowanie jej ust było warte ewentualnych konsekwencji.

Temari w pierwszej chwili była jak skamieniała, ale po sekundzie oddała pocałunek. Shikamaru objął ją w talii. Zmusił się, żeby się od niej oderwać.

- Wygrałem – powiedział triumfująco.

Temari popatrzyła na niego, mrużąc oczy.

- Strasznie dużo czasu ci to zajęło – oświadczyła. – Teraz milcz.

Pocałowała go z taką stanowczością, że stracił dech. Czuł się niemal molestowany.

Właściwie, nie miał nic przeciwko temu.

***

Wszystko było przygotowane do podróży. Zgodnie z planem, ruszali o świcie.

Hinata miała jednak jeszcze jedną sprawę do uporządkowania. Czekała przy wyjściu do korytarza i gdy Naruto wyszedł ze swojej sypialni, zawołała go.

Był zdziwiony, że chce z nim rozmawiać, bo od dawna nie było w ich relacjach miejsca na prywatne sprawy. Nie sprawiał jednak wrażenia rozdrażnionego, że ma tak kiepskie wyczucie czasu.

Nie wiedziała, jak zacząć rozmowę.

- Ta przemowa wczoraj, to było naprawdę coś – powiedziała. – Uczyłeś się jej na pamięć?

Naruto machnął ręką.

- Poszedłem na żywioł.

Tak myślała. Nie była zaskoczona. Ona potrzebowała spędzenia czasu w Sunie i paru poważnych rozmów z mądrzejszymi od siebie, ale Naruto nie trzeba było tego tłumaczyć. Wiedział, gdzie są granice przyzwoitości, i potrafił przyznać się do błędu. Potrafił tez przyjąć na siebie odpowiedzialność za błędy cudze.

Gdyby tylko wszyscy kage tacy byli, gdyby Sabaku no Gaara taki był, nie musieliby się martwić perspektywą wybuchu kolejnej wojny.

Patrzył na nią wyczekująco, jakby wiedział, że ma do powiedzenia coś ważnego.

- Muszę coś zrobić i wiem, że będziesz miał nieprzyjemności – zaczęła, pamiętając jak wczoraj Sakura zrugała ją za przysparzanie Hokage kłopotów przez wciąganie go w sprawy klanu. – Moi krewni będą chcieli, żebyś na mnie wpłynął jako dowódca. Najlepiej zrobisz jeśli powiesz im od razu, że to wykracza poza twoje obowiązki, bo nie zamierzam zmienić zdania.

Naruto wpatrywał się w nią przez chwilę. Sądziła, że niewiele zrozumie z tej jej przemowy. Jednak zaskoczył ją.

- To znaczy, że odwołujesz ślub? – zapytał.

Nie podejrzewała, że w tej chwili o tym pomyśli. W teorii, jej ślub nie miał nic wspólnego ze sprawami wioski i nie powinien być w obszarze zainteresowania Hokage.

- Tak. Zakomunikuję to zaraz po powrocie, więc… mogą cię trochę męczyć.

Naruto potrząsnął głową.

- Może będą próbować, ale wpływać to mogą tylko na ciebie. Ty o tym decydujesz. Czeka cię trudna przeprawa.

- Tak, wiem – odpowiedziała Hinata, wzruszając ramionami. – Zrobią wszystko, żeby utrudnić mi życie. Jeśli będę zdesperowana nadużyję twojej uprzejmości i poproszę o jakąś dłuższą wyjazdową misję.

- Ale nie ugniesz się - uzupełnił Naruto. Jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

Hinata potrząsnęła głową.

- Nie. Nie tym razem.

Nawet nie zauważyła, kiedy porwał ją w ramiona. Nie podejrzewałaby go o skłonności do takiego zachowania.

Dopiero po chwili się zreflektował. Hinata znów poczuła grunt pod stopami.

- Super, Hinatka. Niech spadają na drzewo. Nawet nie wiesz, jak się cieszę.